Diep in loodzuurbatterijen bevindt zich een reeks cellen, elk met een paar platen: positieve en negatieve elektroden, waarbij verdund zwavelzuur als verdeler dient. Wanneer ze volledig zijn opgeladen, levert elke cel ongeveer 2,1 volt. Voor een accu van 6 volt zijn drie cellen nodig, voor een accu van 12 volt zijn zes cellen voldoende.

De loden platen in elke cel zijn ingewikkeld vervaardigde roosters met marginaal verschillende chemische samenstellingen, bedekt met verschillende actieve materialen. Terwijl de batterij wordt gebruikt, wordt deze ontladen, waardoor opgeslagen energie vrijkomt en hoeveelheden zwavelzuur worden verbruikt. Geleidelijk bedekt het sulfaat uit het zuur de platen, waardoor het beschikbare oppervlak voor de chemische reactie kleiner wordt. Eenmaal volledig bedekt, stopt de reactie, waardoor de batterij machteloos wordt.

Ondanks dat we dit punt hebben bereikt, is er hoop op de wederopstanding van loodzuurbatterijen door middel van opladen. Bij het opladen keert het sulfaat terug naar het zuur, waardoor het proces kan worden hervat. Niet al het sulfaat wordt echter bij elke cyclus volledig teruggewonnen, waardoor een deel op de platen achterblijft.

Hoewel loodzuurbatterijen onmisbare energieopslag bieden, is hun levensduur in wezen eindig. Toch werpt het begrijpen van de ingewikkelde chemie binnen deze batterijen licht op hun werking en de mogelijkheid om hun levensduur te verlengen door zorgvuldig onderhoud en opladen. Dat is de fascinerende reis door het hart van loodzuurbatterijen: een dans van chemicali?n die onze energiebehoeften vormgeeft.

Volg Long Way Battery (KaiYing Power Supply & Electrical Equip Co., Ltd.) opFacebook,YouTube.